शिव्या

शिव्या

 शिव्या हा जगातल्या सगळ्या भाषांमधल्या वांङमयातला एक अद्भुत ‘मास्टरपीस’ आहे.

शिव्या वाक्याची सुरुवात आहे; वाक्याचा शेवट आहे.

मैत्रीची सुरुवात आहे; मैत्रीचा शेवट आहे.

शिव्या ही मुळात एक भावना आहे. त्याला व्याकरणात काही महत्व नसलं तरी मानवी आयुष्यात खूप महत्व आहे. चार-पाच अर्वाच्च शिव्या ऐकल्याशिवाय आपल्या डोक्यात उजेड पडत नाही आणि ४-५ कचकचीत शिव्या दिल्याशिवाय इतरांच्या डोक्यात उजेड पडत नाही. वेगवेगळ्या नात्यांना, स्वभावांना आणि अवयवांना शिव्यांनी आपल्यात सामावून घेतले आहे. तसेच चू, भ, म या अक्षरांना एक वेगळेच वलय निर्माण करून दिले आहे. सुसंस्कारांची ‘पुटं’ एका फटक्यात उचकटण्याची ताकद शिव्यांमध्ये आहे. एका शिवीवर हजर होणारी मित्रमंडळी तुम्हाला मिळाली असतील तर तुम्ही नशीबवान.

लहान मुलांना शिव्या ऐकायची परवानगी नसते. त्यांच्यासाठी चांदण्या, टिंब, किवा बीप यांची सोय केलेली आहे.

आपल्या मेंदूला आग लागल्यास शिव्या फायरब्रिगेडच काम देखील करतात. राग आल्यावर चारपाच शिव्या हासडणे आणि उन्हाळ्यात तहान लागल्यावर माठातलं गार पाणी पिणे ह्य्यामुळे सारख्याच प्रकारची शांतता आणि समाधान मिळतं. शिव्या हे एक वरदान आहे. एक समाधान आहे. शिव्या या कुणी शिकवत नाही. त्या आपापल्याच शिकाव्या लागतात. त्यांचा वाक्यात उपयोगही आपला आपल्यालाच करावा लागतो. त्यामुळे त्या शिका. त्या वापरा आणि मोकळे व्हा! कारण, शास्त्र असतं ते!

-संज्ञा घाटपांडे–पेंडसे